Vierde en laatste week

Onze vierde en laatste week alweer. Wat gaat de tijd snel.

We beginnen deze week met de walvis/dolfijnentocht. Vroeg opstaan. Om 07.00 uur ’s morgens varen we in een open bootje de zee op. De zee was nog behoorlijk wild. Zeer hoge golven. Na een uur varen geven we eigenlijk de hoop, dat we geen dolfijnen/walvissen zullen zien. Ze laten zich niet zien.
Maar dan ineens……. wordt Anne-Marie heel erg misselijk. En gooit ze het ontbijt eruit. Gelukkig stond de wind gunstig, maar toch kwam er een gedeelte in de boot terecht.
Maar dan als beloning, ziet Anne-Marie ineens 2 walvissen. Ze waren aan het spuiten. (Ze komen boven water om adem te halen en dat gaat gepaard met water dat als een soort fontein omhoog wordt gespoten). En opeens springen ze boven het water uit. Wat een grote beesten zeg. Prachtig om te zien. En wat een geluk dat we ze toch nog zagen! Helaas geen dolfijnen gezien. Maar we nemen genoegen met 2 walvissen die boven het water uit springen.

Toen zaten onze dagen er in Durban op. En gaan we naar Pennington. Een klein dorpje aan de kust onder Durban. Om lekker niets te doen. Om ons voor te bereiden op onze laatste week in Afrika.
‘s Middags nog even naar het strand wat op loopafstand zit. Iedereen is ’s avonds helemaal op en zit dan ook onderuit gezakt voor de tv, wat ze in dit huisje hebben. Wat een luxe!

De volgende dag rijden we verder richting de bergen. De temperatuur is hier weer anders dan aan de kust. We moeten de lange mouwen weer aan. Maar wat een prachtig huisje met uitzicht op de bergen met sneeuw op de toppen (waarschijnlijk zijn het de bergen van Lesotho) en een heerlijke houtkachel. Alleen dan moet je wel hout hebben! Gelukkig hebben we een zeer grote tuin. We hebben dan ook wat hout gesprokkeld uit “onze” tuin.

Tokkelen is ook een hele ervaring kan ik vertellen. We gingen via 12 platforms van verschillende hoogtes aan een kabel naar beneden. Laurien vond het geweldig en ging zwaaiend naar beneden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik af en toe wel met bibberende benen daar stond. Je hangt boven een ravijn van zeker 65 meter hoogte en glijdt dan naar het platform aan de overkant. De ene keer ging het sneller, omdat de te overbruggen afstand behoorlijk lang was. En soms ging het wat langzamer, wat ik zelf wat prettiger vond. Maar het was het waard. Wat een prachtige ervaring. Maar…. 1x en nooit meer.

Morgen naar het ene laatste huisje, verder de bergen in. Dit keer een pittige rijdag. Maar inmiddels is iedereen het al een beetje gewend. En vermaken ze zich prima in de auto.

Wat een prachtig huisje. Echt helemaal tussen de bergen en op een koeien boerderij. Echt ook ver weg van de bewoonde wereld. Ze hebben ongeveer 300 koeien rondlopen op 3.000 hectare grond. Iedere morgen kregen we verse melk. Heerlijk. Zelfs de kinderen waren er dol op. Iedere dag kwam er rond 08.00 uur een kudde schapen (met kleine lammetjes) met herder langs, wat verder de bergen in ging om te grazen.

Het zit er bijna op. Donderdag naar ons laatste huisje in Johannesburg. Hetzelfde als ons allereerste huisje. Dan nog even een dag Johannesburg verkennen en daarna terug naar huis. Wat een avontuur!

Ruim 4.500 kilometers gereden en heel veel foto’s gemaakt. Het was een geweldige vakantie! Ontzettend veel gezien en gedaan.

Op de laatste dag in Johannesburg zegt Laurien ineens “mam, als we nou met ons vijven gaan sparen, dan kunnen we snel weer terug”.

Iedereen heeft genoten. Wie weet gaan we nog eens een keer terug!